zaczęło się, jak u Hitchcocka, od trzęsienia ziemi, potem napięcie zaczęło wzrastać, osiągając kulminacyjny moment w chyba najbardziej wstrząsającej scenie - bynajmniej nie gwałtu (chociaż oczywiście ta scena też dała nieźle po berecie), ale w momencie, kiedy w klubie gejowskim jeden z bohaterów kilkunastoma (kilkudziesięcioma?) uderzeniami rozwala czaszkę delikwentowi, który okazuje się sprawcą łańcucha nieszczęść. A potem...? Gwałt, który, choć przerażający w brutalności, był już jednak w fabule przewidywalny... a następnie lżejsza fabuła, nadal opowiadana "od tyłu" (skądinąd niezły zabieg artystyczny). I kiedy oglądałem już tą lżejszą fabułę, zacząłem sobie zadawać pytanie... po co? Ok, wszystko rozumiem, najpierw chaos (z nieznośnymi stroboskopowymi i kakafonicznymi efektami wizualno-dźwiękowymi), potem przemoc, żeby poprzez gwałt - który jest tu łącznikiem, przełomem (bo z definicji łączy sex, czyli coś przyjemnego, z przemocą, czyli czymś złym) - przejść do codzienności, która pokazuje, że kiedyś było fajnie i zapowiadało się na lepiej. I nie razi mnie w sensie formalnym ten kontrast i rozdwojenie w odbiorze - że już przyzwyczaiłem się do hardcore'u, a tu nagle sielanka. I bynajmniej ta prozaiczna część mnie nie nudziła... np scena w metrze była dobra - uwielbiam takie cinema verite... Ale jak już przeszedłem od tego piekła do tej sielanki, jak już skonfrontowałem te dwa filmowe środki wyrazu, to zadałem sobie pytanie: po co? Żeby się dowiedzieć, że jak nam zgwałcą albo poturbują kogoś bliskiego, to nic już nie będzie takie, jak dawniej? To wiemy, już na rozum... nie potrzeba do tego filmów... A jak oglądałem Irreversible i już się (z ledwością, co prawda) przyzwyczaiłem do tego męczącego, stroboskopowego hardcore'u, to potem, jak zaczęła się ta sielankowa proza życia, to poczułem się oszukany. Tak, jakby ktoś w bardzo tani sposób zagrał na moich uczuciach, podając mi, w atrakcyjny artystycznie, ale za to bardzo perswazyjny sposób, prawdę, która jest truizmem. I jeszcze przy tym wymądrzałby się: "patrz, jaki ze mnie filozof". I jeszcze ten nieznośny tekst, że czas niszczy wszystko... tak, jakby bez gwałtów i brutalności czas niczego nie zabierał, a wszyscy niezgwałceni żyliby wiecznie... banał. I jeszcze ten kompletnie nieprzekonujący motyw z geyem gwałcącym atrakcyjną kobietę...
Po co zatem? Może po to, żeby cały ten banał ubrać w niebanalną otoczkę artystyczną? Jeśli tak, to ukłon dla filmu i reżysera, przynajmniej za to.
P.S. Mimo zastrzeżeń oceniłem film 8/10, bo jest on w gruncie rzeczy więcej niż dobry, ale tak naprawdę to filmwebowa skala nie bardzo pasuje do tego typu kontrowersyjnych rzeczy... wymyka się to gdzieś wszelkiemu kategoryzowaniu. Co jest w tym przypadku chyba jednak zaletą.