Klasyka.
Takie kino to ja lubię. Lekkie, łatwe i przyjemne, a przy tym dalekie od współczesnego, jarmarcznego i raczej niskich lotów kina rozrywkowego. To rozrywka na wysokim poziomie, zgrabna, elegancka i pełna staroświeckiego uroku. Zresztą o to nietrudno, zważywszy, że reżyserem jest jeden z największych amerykańskich tej sztuki, Howard Hawks.
Do tego Jane Russell i Marilyn Monroe, która jest dla mnie wręcz symbolem i uosobieniem klasycznej epoki Hollywoodu, mojego ulubionego okresu kina.
Gwoli prawdy muszę jednak przyznać, że po raz pierwszy Marilyn zagrała bohaterkę, która mnie irytowała. Jej Lorelei, materialistka, zainteresowana wyłącznie zamążpójściem za milionera, wyjątkowo mnie drażniła. Aczkolwiek trzeba przyznać, że Marilyn zagrała znakomicie tę postać, niby naiwniutką, głupiutką blondyneczkę, rzeczywistości cwaną, grającą tylko melodię, w rytm której tańczą mężczyźni. Mnie do gustu bardziej przypadła pełna luzu, Jane Russell i to mimo jej dość chłodnej aparycji.
Całość to bardzo zręczna, odpowiednio wyważona mieszanka romansu, musicalu i komedii. I te urocze studyjne zdjęcia 'na morzu'.
Tak powinno wyglądać kino rozrywkowe, choć wiem, że cudowne dla amerykańskiego kina lata 40., 50. i początek 60. już nie wrócą.