Zacznę od tego, że bardzo dużym plusem tego filmu jest to, że nie jest on zrobiony w stylu amerykańskim. Nie ma w nim przesytu, nadmiaru akcji i wyidealizowanych postaci.
Wiele scen bardzo mi przypomniało moje dzieciństwo (nawet scena bójki, która z początku wydała mi się dziwna, jednak po chwili zdałam sobie sprawę: hej przecież ja też się biłam!)
Młodzi aktorzy, mimo, że debiutanci (tak mi się wydaję) nie popsuli tego filmu. Mimo widocznego braku warsztatu aktorskiego wnieśli powiew świeżości i taką prawdę do tego filmu.
Szczerze przyznaję, że łzy poleciały kilkakrotnie podczas całego seansu. Nie wiem czy czyjeś serce pozostało by niewzruszone na tę sytuację, śmiertelna choroba dotykała przecież tak młodą osobę (nawet jeśli to film, człowiek wie, że to zdarza się naprawdę, w normalnym świecie).
Film polecam bardzo, daje wiele do myślenia, pozwala inaczej spojrzeć na nasze codzienne problemy. To półtorej godziny zleciało mi bardzo szybko, miałam nawet ochotę wykrzyknąć: To już, przecież dopiero co się zaczęło?
Bardzo dobrze dobrana główna para bohaterów. Relacje między nimi świetnie pokazane, czuć było chemię, żadnej sztuczności.
MIni spojler: Najbardziej wzruszająca scena: gdy doktor wszedł do sali i nie miał już wąsów.